Hoe ik ooit in die Yogalessen terecht ben gekomen? Nou dat was niet zo moeilijk. Inmiddels al meer dan 18 jaar geleden, zwanger van mijn eerste drong ergens op die rozige wolk het besef door,  “en hoe nu verder”.

Uitdaging één:
De zwangerschap kwam toch nog ietwat onverwacht en er was op ruim drie maanden al een stevige wandelvakantie in Spanje door Andalusië langs de witte dorpen geboekt.

Uitdaging twee:
Ergens had ik gelezen dat de spieren van je bekken op een bepaald moment  wat losser worden om ruimte te geven voor de geboorte. Allemaal leuk en aardig maar volgens mij had ik door juist deze spieren te trainen , zwemmen, de laatste jaren weinig last van pijn in mijn rug.

En als laatste uitdaging nummer drie:
Was daar dan de bevalling zelf, ja ik weet het daar ga je tegenwoordig in deze contreien niet zomaar meer aan dood, maar toch het kan geen kwaad om te denken over een plan van aanpak.

Plan was om in eerste instantie tot aan de wandelvakantie rustig te blijven hardlopen om zo de conditie erin te houden. Deze missie is geslaagd, de wandelvakantie verliep goed, prachtige wandelingen langs de witte dorpen, mooi weer en meestal niet te warm.

 

Met dat de tijd verder tikte zat ik mij af te vragen hoe ik het lijf soepel en lenig kon houden, en wat moest ik nu met die komende bevalling, kortom hoe ging ik uitdaging twee en drie aanpakken. Het antwoord kwam uit een onverwachte hoek. Ik zou meedoen met Moeders voor Moeders en de dame die mij hierover uitleg kwam geven, wist raad..

Yoga was wellicht in mijn geval een goede oplossing en zij wist nog een goed adres. Uitdaging twee en drie werden door de Yoga beter bespreekbaar. Het lijf is en blijft soepel en naast alle oefeningen, ook goede raad met betrekking tot de aanstaande bevalling. Ik wil niet zeggen dat wat betreft dat laatste nu alles gelijk klip en klaar was, maar de handvatten die geboden werden gaven een stuk rust en vertrouwen in het eigen lijf en kunnen.

En zo is het gekomen. Ik ben er heen gegaan en nooit meer weg gegaan.

Mijn Yogajuf die ik  niet altijd helemaal kan volgen en waarmee ik het ook soms niet helemaal eens ben, zou ik toch niet meer willen missen. Na al die jaren begrijp ik haar steeds beter, snap ik wat ze bedoelt al denk ik er soms nog steeds anders over en dat mag.

Mijn Yogajuf die er is als ik haar hard nodig heb en mij dan vervelende vragen durft te stellen waarvan je je in eerste instantie afvraagt hoe ze dat in godsnaam kan vragen. Om vervolgens te weten, het is niet rot bedoeld ze wil dat je verder gaat en niet blijft hangen in verdriet.

Mijn Yogajuf die ziet als ik veel te vaak last heb van mijn hoofd en het dan op haar manier, een manier waarvan ik eigenlijk niet zo snel wat verwacht, het oplost, waardoor ik nu toch echt moet bekennen, ja er zijn andere manieren om de problemen met dat hoofd op te lossen en zij weet er minstens één.

Mijn Yogajuf, waarvan ik mij jaren heb afgevraagd, aan wie doet ze mij nu denken. Totdat ik mij realiseerde, ik heb een schat van een oudtante gehad, een schoonzus van mijn oma en die kwam uit dezelfde streek als zij. Ze hebben hetzelfde charmante accentje.

Mijn Yogajuf, ik hoop toch echt dat ze nog heel lang doorgaat. Het woord yogajuf doet haar eigenlijk zwaar te kort.  Ze is wijs, blijft nieuwe dingen ontdekken, kent verdriet maar hoeveel haar hart ook huilt, ze gaat door met bizar veel positiviteit. Ik weet dat als zij ooit stopt ik mij vreselijk ontheemd zou voelen

Ooit dus bij toeval bij haar terecht gekomen.
Nooit meer weg gegaan
En zo vreselijk veel meegemaakt daar op mijn mat