Een spinsel al dan niet gesponnen
in de eindeloze ruimte . . tijd.
Onzichtbaar in de felle zon.
Zacht opglinsterend in het licht van de maan.
Er hangt een enkele draad,
voorzichtig opgehangen in het hier en nu,
tastend naar houvast.
Een vraag, een antwoord wellicht,
maar weet dat het niet zwicht
voor zwaar weer, ontkenning,
je bent er niet . .
je hebt een toekomst in het verschiet.
Want die enkele draad
is het nieuwe begin, een frisse start
van volhouden en toch maar weer door.
Misschien lukt het deze keer allemaal wel.
En met de houvast deze keer
wordt wellicht een heel web gesponnen
goud glinsterend en ruim bemeten
zodat alles en iedereen zal weten
het gaat mij goed!
Kijk maar naar mijn web, mijn spinsel
het floreert
Om uiteindelijk weer los te laten
het web vervaagd, vervliegt, verdwijnt.
Totdat het weer opnieuw verschijnt
herboren in dag en nacht, tijd en ruimte.