We hebben het een aantal jaren tegen gehouden.
Maar er kwam een dag dat we echt door al onze smoezen heen waren.
Eerlijkheid gebied ook te zeggen dat we inmiddels van een neef gehoord hadden dat zijn dochter ook ging, en dat er een goede organisatie achter zit.
Ook uit de gegevens op de site bleek dat er was nagedacht over het hele gebeuren en dat gaf vertrouwen.
Kortom in 2011 mocht Esther voor het eerst op Zoka. Van haar turnles ging er verder niemand en met een “Zo leer ik meer nieuwe vrienden kennen en dat vind jij toch goed voor mij” ging mijn laatste argument aan gruzels. Spullen werden aangeschaft, een bord, bestek, een beker, een matje met kussentje waarop je volgens de outdoor verkoper heerlijk zou slapen. Gepakt en gezakt waren we klaar voor de reis naar Beekbergen. Jeugdsentiment voor mama want ik had daar in de bossen jarenlang gekampeerd met een vriendin en haar ouders die daar een stacaravan hadden.

De dochter van de neef bleek weer een vriendin van de dochter van onze nieuwe buren en inclusief zusje gingen ook deze drie dames op dezelfde datum op kamp. De auto waarin ze gingen had echter wel een kleinere kofferbak dan die van ons. En waar Esther haar spullen met gemak in de achterbak kwijt kon was het naast ons passen en meten. Want ja ouka’s de oudere tot 18 jaar en dan meiden, die willen nogal wat meenemen. Steelse blikken werden op de lege ruimte in onze achterbak geworpen en het buurmeisje stak van wal.
“Zeg buurman gingen jullie nu ook naar zomerkamp “? “Ja hoezo” “Nou zouden er dan nog wat spullen bij jullie in de achterbak passen “. “Tuurlijk dat kan” “O fijn” “Mam mijn kussen kan toch mee” en zo werden er van her en der nog spullen bij ons achterin gelegd. “Dan zien we jullie daar wel, ik zet uw telefoonnummer in mijn telefoon en dan kunnen we bellen als we er zijn” “Is goed, tot daar”

We waren er klaar voor en gingen onderweg. Nog geen idee wat ons te wachten stond. Alles wat we wisten is dat het een van de drukste weken zou worden.  Zo’n kleine 700 kinderen plus leiding en staf. We naderen Beekbergen en ik herken de route en de straatnamen uit mijn jeugd. We slaan af het bos in. Opeens staan daar verkeersregelaars op de bosweg, wat is dit ? “Komt u voor het Zoka?” “Ja” “Dan die kant op en langs de kant parkeren”. Oke er werd een hoop volk verwacht. Samen met de buren die de spullen inmiddels uit onze auto hebben gehaald onder een “hartstikke bedankt hè zo fijn dat mijn kussen ook nog meekon” lopen we richting het kampterrein. Het is nog dicht we moeten nog even wachten. Dan gaan de hekken open en mogen we het terrein op. Terwijl ik nog even denk, het valt wel mee met al die mensen zie ik op het terrein vanaf een andere kant ook een hele rij kinderen en ouders bepakt en bezakt naar binnen komen. Er zijn dus twee ingangen. Pontificaal aan het begin tafels met de groepsindeling waar je je moet melden en hoort in welk dorp je zit. Een dorp bestaat uit tien tenten en er kunnen maximaal tien kinderen in een tent. Er zijn zeven dorpen dus reken maar uit. Stoer loopt mijn kind naar haar dorp waar de staf en leiding de kinderen al op zit te wachten en ze haar tentnummer te horen krijgt. Daar ontmoet ze toch nog bekenden van de vereniging. Uitpakken, luchtbed opblazen slaapzak uitrollen en kijken wie de tent en het dorp verder nog bevolkt.

Wij ouders worden geacht niet teveel bij het dorp te blijven hangen “er is koffie in de blokhut en daar kunt u ook vast de fotomuntjes kopen” . “Om vier uur is de opening in het Amfi”. Dus gaan wij even een rondje lopen over het terrein, zien wel heel erg veel kinderen, een konijn die iedereen en ook door iedereen hartelijk wordt begroet, blijkt Gympie te zijn, de mascotte.
Naast koffie en fotomuntjes worden er ook sweaters met Zoka erop verkocht. Een waar collectorsitem, elk jaar een andere kleur en ook deze wordt aangeschaft.

Nu heeft mijn man iets met cijfers, en nadat hij een blik op het Amfi heeft geworpen is het zijn idee om daar niet te laat een plekje te zoeken. Zo zitten we daar al om half vier.
Om vragen te voorkomen en ook om ons wat te laten proeven van de sfeer de komende week, vind een malloot in een kleurige broek het nodig om ons al wat in de stemming te brengen. Iets met zeven kippen in een oud kippenhok en een paardenrace waarbij we door de waterbak gaan, de koningin groeten, kortom serieuze zaken. Diep respect voor de dienstdoende malloot waarop ik mij inmiddels al zeven jaar verheug en verbaas over de tomeloze energie en het oprechte plezier waarmee de week wordt afgetrapt. Vervolgens komen de dorpen een voor een onder begeleiding van muziek en luid applaus naar binnen en worden ze dorp voor dorp aan ons voorgesteld en krijgen we de Jell van het dorp te horen. Vervolgens aandacht voor al die vrijwilligers die die week het kamp zullen bevolken en draaiend houden. En dan is het echt los en is het de bedoeling dat je na een knuffel het kampterrein verlaat met het dringende verzoek om niet te keren op de weg want “dan ben je pas om twaalf uur thuis en de rest ook en niemand wordt daar vrolijk van”  “let op de verkeersregelaars die wijzen welke kant je op moet” Dan is dat ook gelijk duidelijk.

Inmiddels 17 jaar en Ouka hebben wij dit feestje al zeven keer mogen meemaken. Ook bij het ophalen is er een gelijksoortig ritueel. “Nog voor u de snelweg opdraait valt uw kind in slaap” “Als u denkt wat zegt ze weinig, ze is schor van alle liedjes” “Schud bij thuiskomt de tas buiten uit, het vele zand wil u niet in uw wasmachine” En meer van dat soort opmerkingen die me zijn ontschoten en waarvan ik een oproep wil doen om ze op te schrijven. Lijkt mij zo leuk om die te bundelen. De laatste in dit rijtje, onlangs gehoord in het Amfi “beloven jullie dat jullie al jullie kleren zoekmaken zodat je moeder niet hoeft te wassen, o wat zeg ik nou”

En dan nog wat “dingetjes”

De echte Zoka ganger weet dat er een elektrische pomp bij de blokhut is.

Dat je achter in de tent het beste ligt want dan hoeft er niemand te pas en te onpas over en langs je heen

Neemt een waslijn mee voor de handdoeken, bomen genoeg

Zijn niet bang voor muizen

Danst en zingt de dansjes en liedjes van vorige jaren nog moeiteloos mee

Begroet elk jaar weer enthousiast de trouwe Zoka vrienden en vriendinnen tot in Biaritz aan toe

Elk nadeel heeft zo zijn voordeel, soms is de modderpoel klein, en soms is hij groot

Vind je de macaroni van maandag echt twee keer niks, dan neem je toch zelf nog een fles ketjup mee.

Om de tent wat op te leuken wordt er ook feestverlichting op batterijen meegenomen

Geen stretchers !!, ze zijn er elk jaar weer

Ouka zijn heeft een groot voordeel . . . elektriciteit voor de onmisbare mobieltjes

Gezien, verlengsnoeren en hop je hebt zelfs elektriciteit in de tent.

Respect voor de organisatie die zorgt voor gratis ijsjes bij extreme hitte bij het begin van de week
Tevens lopen er extra BHV’s rond
worden de kinderen bij binnenkomst natgespoten

Volgend jaar voor het laatst als ouka “maar mam dan moeten we een tent kopen want dan wil ik het jaar daarna echt mee als leiding”
Een fantastisch feest voor jong en oud die ik nog een hele mooie toekomst wens.