Afgelopen voorjaar zag ik veel te regelmatig een dikke bij rond de open voegen van ons huis vliegen.
Inspectie lijkt het op. Is dit een geschikte plaats voor mijn nest. En zo af en toe zie ik haar naar binnen kruipen. Dan zit ze dus tussen onze binnen- en buitenmuur in. Dat vind ik absoluut geen goed plan. Met argusogen hou ik haar in de gaten en volg haar inspectie.
We hebben een soort van bijna probleem, maar hoe gaan we het oplossen.
In eerste instantie hoop ik dat ze een ander plekje zoekt, ik zie haar ook bij de buren de open voegen inspecteren.
Maar nee hoor, ons huis blijft favoriet.

Peet we moeten iets op die bij verzinnen. “Bij ? welke bij”. “Grrr die bij die al dagen onze voegen inspecteert”, heb ik echt al eerder met je over gehad”.
“O die bij, mep haar dood”. “Nee dat doen we dus niet, een bij is een hartstikke nuttig beest die moet je koesteren, ik wil alleen haar en haar hele familie niet tussen onze muren”. “Nee dat lijkt mij ook geen goed plan”. “Kunnen we die voegen niet tijdelijk dichtmaken”? “Ja maar hoe dan?” “Met tape of zo, we hebben toch nog ergens van die brede schilders tape van toen Esther haar kamer ging verven”. “Ja maar waar is die tape dan”.

Als dochterlief thuis komt blijkt zij zo te weten waar de tape is, op haar kamer ergens netjes opgeborgen in een la, heerlijk zo’n opruimerig kind, nu het stof nog.
Vervolgens plakken we alle open voegen tijdelijk dicht. En nu maar hopen dat ze niet al tussen de muur zat. Ik heb echt al gedroomd dat ik haar en haar hele familie tussen die muur hoorde zoemen. Ik heb voor de zekerheid nog even geluisterd maar het was gelukkig een droom.
Vandaag zag ik je weer, nog steeds even groot en dik, zoemend langs de inmiddels dichte voegen.
Ik hoop dat je ergens anders een plekje vind.