het rommelt in de verte. Er is onweer op komst. Er wordt besloten dat we eerst de jaarling hengsten binnen halen, er vanuit gaande dat die als het losbarst het lastigst zullen zijn, de merries halen we erna wel op.
Op pad naar de hengsten, ze rennen wat door het land maar braaf en volgzaam als ze tot onze verbazing vandaag besloten hebben te zijn, staan ze binnen no time op stal. Dat was een makkie. Nu op pad naar de merrietjes. Ja daar hebben we dus een inschattingsfout gemaakt. Als een stelletje furies rennen ze van de ene naar de andere kant van hun landje. Dit kan wel even gaan duren.
Intussen komt Gert hoofd paardenspul onze kant op. Hij heeft de merries met veulens binnen gezet en komt kijken hoever wij zijn. Wij hebben nog een soort van probleem. Met zijn drieën proberen we het spul klem te zetten in een hoek. Uitgangspunt is dat ze zo snel niet naar ons schoppen ze kijken wel uit voor ons.
Zo gezegd, maar niet zo gedaan. We lopen het land aardig wat keren heen en weer en telkens rennen ze weg. Langs ons heen uit de hoek. Onrustig, bokkend, hinnikend, opgejaagd door het onweer. Met de donder en bliksem in de lucht die steeds dichter bij komt, worden ze hoe langer hoe gekker.
Als ze dan eindelijk wat in een hoek blijven staan, vermanend toegesproken door Gert “rustig maar stelletje hekkespringer, rustig maar, niks aan de hand”, moet een van ons proberen Anneke te pakken. Niet Sue, niet Madelief maar Anneke. Want Anneke hebben we gezien is de baas van dit groepje merries en loopt vanuit het midden in de groep de boel op te jutten. Daar staat ze met haar oren half naar achteren te bedenken wie ze nu zal gaan bijten of schoppen zodat het hele stel weer aan de run gaat. Prio is dus om Anneke tanneke (ja die toverheks) zo snel mogelijk uit de groep te vangen dan is de rest zo te pakken.
Gert zet ons zo neer dat ze volgens hem niet zo snel langs ons heen zullen gaan en gaat dan flemend “Anneke rustig meisje” en mopperend “stelletje hekkespringers kalmeer eens” op pad richting Anneke. Elke keer als hij denkt dat ze met zijn allen weer willen gaan rennen stopt hij en roept naar ons om op te letten. Toch vliegen ze nog een paar keer rechts en links om en langs ons heen. Gert moppert op ons, uiteraard is dat onze schuld, zijn meiden, hoe ondeugend en vervelend ze ook zijn hebben het nooit gedaan. Ook wij sussen en kletsen tegen de meiden dat ze hun gemak moeten houden.
Uiteindelijk, terwijl wij al een flink aantal keren het land van de ene naar de andere hoek zijn doorgelopen blijven ze staan.
En terwijl die kleine toverheks luistert en vergeet haar vriendinnen te bijten en te schoppen komt Gert dichterbij. Gert nadert, moet tussen en langs de andere “hekkespringers” door. Hij heeft inmiddels Sue te pakken Anneke haar beste vriendin, maar zonder Anneke kan hij Sue niet houden. Dan begint Anneke nog een ander spelletje te spelen. Ze gaat achter Sue staan en denk je dat je haar links kan pakken, doet zij een pas naar achteren en gaat aan de andere kant van Sue staan.
Gert is geduldig en blijft tegen haar kletsen. Dan is het ineens klaar. Anneke is het onweer ook zat en laat zich pakken door Gert. Dan kunnen wij dichterbij komen om de rest te pakken. Dat is makkelijk nu, het is gaan regenen en ze worden nat en willen naar binnen. Geen Anneke meer die de loopt te jutten.
Het heeft even geduurd en net als de dametjes zijn ook wij zijn inmiddels nat. En de dames, die staan lekker in hun warme stal.