Zovele zonnige zomerzoentjes deden mijn grenzen wijken.
Lieten mij beseffen dat ik groter ben dan ik was.
Er zijn er velen van mij
Zich koesterend in het licht en de warmte van de zon.
In mij ging het stromen.
Ongekende processen kwamen op gang, en onder mij viel en verdween het omhulsel van mijn eerste huis.
Het zou vergaan en als voedsel dienen.
Ik ben wat eens is geweest.
Ik ervaar de beweging van een zwoele zomerwind en ik blijf stevig zitten meegaand in de beweging.
De angst als het licht voor het eerst verdwijnt en die processen die ik net een beetje leerde kennen veranderen.
Maar het licht komt terug, keert en keert telkens weer.

De regen die mij verkoelt en wast.
Schoon schitter en spiegel ik mij in de druppels.
Maar dan, heel ongemerkt beginnend, wijkt het licht langer, en langer blijft het donker.
De kou en wind alles wordt heftiger.
En dan besluit mijn huis dat het lang, lang moet gaan slapen.
Ik verdroog, verkleur en verdor.
En op een zonnige najaarsdag  laat ik los, net als zovele . . .
En dwarrel ik gedragen door een zuchtje wind naar beneden en val ik op de grond.
Maar ik weet, ik ben wat eens is geweest.
Een beetje droef, maar gereed voor de volgende stap.