Je zou zeggen “een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen” maar ik dus wel.
Wederom gezwicht voor het “Ah mag ik dit plantje” Dit plantje is dit keer een roodpaarse kalanchoë .
Geen rib uit mijn lijf dus ook deze mag mee met wederom de boodschap “Je zorg er zelf voor en niet vergeten water te geven”. Terwijl ik weet een kalanchoë kan wel een tijdje zonder water.
“Mam, doe dat nou niet, ze laat hem toch weer dood gaan”. “Hou je kop jij joh bemoei je er niet mee”.
Leuk twee pubers. Als je ze alleen hebt is er geen vuiltje aan de lucht, maar met zijn twee gaat het zo af en toe hard tegen hard. Totdat ze samen graag iets willen dan wordt er moeiteloos geschakeld naar de modus “hoe krijgen we papa en mama zover dat “…. en verdraaid ze kennen ons inmiddels ook wel een beetje en zijn verbaal sterk genoeg om ons zover te krijgen dat ze regelmatig hun zin krijgen. Het is grappig om het te zien gebeuren.

De kalanchoë mag mee en krijgt wederom een plekje op de vensterbank in de slaapkamer van mijn dochter.
Een aantal weken later zie ik die kalanchoë ineens beneden in de vensterbank staan. Hij heeft geen vleugeltjes en ook geen pootjes dus ga ik maar eens vragen wat dat ding beneden op de vensterbank doet. “Ja nou ik vond hem toch niet zo leuk meer, hij stond een beetje in de weg dus jij mag hem hebben”. In de weg op een bijna lege vensterbank, ja ja. Kortom alles wat half dood en niet meer interessant is wordt heel genereus aan mij gegeven en zo ben ik dus een kalanchoë rijker.

En zoals dat gaat met kalanchoës  niet kapot te krijgen, vergeet je ze een keertje, geen probleem dat overleven ze wel. Mooi frisgroen blad, de truc is alleen om ze weer in bloei te krijgen en dan niet een zo’n klein trosje maar een hele boel. dat lukt mij nog niet. Maar goed, er is nog plek op de vensterbank en hij staat voorlopig niemand in de weg. Hij mag blijven.
En dochterlief, voortaan mag ze zelf haar plantjes betalen misschien helpt dat !