Jongens van wie is die plastic zak die hier ligt ? Geen reactie. Laat ik het nog eens een keer herhalen, in dit digitale tijdperk zit er in ieder geval één met een koptelefoon op zijn hoofd en wellicht zit nummer twee met oortjes in. Ik schroef het volume wat op. Halloooo er ligt hier een plastic zak, van wie is die, wat moet er mee, oftewel ruim je rotzooi achter je kondje op. “Hè wat is er ik had mijn koptelefoon op” “Die plastic zak die hier ligt is die van jou “? “Nee die is niet van mij”. “Es van jou dan”? “Nee” Ok geheel zelfstandig is hier dus een totaal onbekende plastic zak gekomen en heeft zichzelf een plekje op de grond bij de kapstok toebedeeld, bijzonder.

De dagelijkse beslommeringen doen de plastic zak vergeten totdat een aantal dagen later het oog er weer op valt. manlief is inmiddels ook thuis en als dat ding niet van ons is dan zou hij van hem moeten zijn.
“Schat” roep ik naar boven,”is die plastic zak die hier al een tijdje ligt soms van jou “? “Plastic zak, welke plastic zak” “Die blauwe die hier onder de kapstok legt”. “Nee” Hoe kan dat nou, iemands verhaal klopt niet.

“Mam” “Ja” “Hij is een soort van mij”. Een soort van mij dat klinkt interessant. “Hoezo een soort van mij”? “Nou weet je nog dat Sophie een jas van mij heeft geleend” “Ja” “en toen kreeg ik hem de volgende dat dus weer terug in die zak”.  “O en dan laat je hem daar op de grond liggen en denkt die ruimt mijn moeder wel op of die krijgt pootjes en loopt vanzelf naar waar lege plastic zakken horen”.  “Uh, nou uh” “lekker dan, laat maar.”

“Maar volgende keer ruim je je rotzooi echt zelf op”. “Ja ma”.

  en gij gelooft het. . . . . zucht